Γράμμα προς όλες τις δυνάμεις της αριστεράς στο νησί μας.

            Οι νόμοι της εξέλιξης που διέπουν τη φύση και της κοινωνία από καταβολής κόσμου, στηρίζονται σε μία από τις θεμελιώδεις παγκόσμιες αρχές που προβλέπει ότι τα άλματα προόδου και η φυσική ή ιστορική συνέχεια εκπορεύονται μέσα από την ανάλυση και επανασύνθεση της αντίθεσης.

            Η τοποθέτηση που ακολουθεί, κάθε άλλο παρά θεωρητική και φιλοσοφική, είναι.

Με τελική αφορμή την προχθεσινή κινητοποίηση των συμπολιτών και φίλων μας έξω από την προβλήτα στο Μπαστούνι στο Αργοστόλι ενάντια στην επίσκεψη του κρουαζιερόπλοιου Crown Iris, αλλά και φυσικά με τις δεκάδες αιτίες που προϋπάρχουν και καθημερινά βιώνουμε για τα καλά στη ζωή μας, θέλω να απευθυνθώ σε όλους εσάς που ακόμα η καρδιά σας χτυπάει και ο νους σας σκέφτεται.

SMARTWATCHES ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ - Βρείτε τα στο κατάστημα MySystemLand στο Αργοστόλι

Προμηθευτείτε προαιρετικά και την SIM κάρτα

            Μιας και μιλάμε για αντιθέσεις, πολύ φρέσκο το γεγονός που ένας μετανάστης μίλησε στην καρδιά και την ψυχή της φτωχής Νέας Υόρκης και από εχτές είναι δήμαρχός της με το διόλου ευκαταφρόνητο 50,5%.

Ας τα συμμαζέψουμε όμως τα παραπάνω για να μη φαίνονται ασύνδετα.

            Πόσο νόημα έχει μια κινητοποίηση αν δε σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά και την ψυχή του λαϊκού φρονήματος? Η κινητοποίηση ενάντια στους επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου τι επίγευση αφήνει σε εμάς και αυτούς? Αυτοί έφυγαν βρίζοντας και εμείς δεχόμαστε τα πυρά του κάθε άσχετου χρήστη των social  με υπαινιγμούς για μια αριστερά που μόνο βρίζει και φέρνει αναρχία! Την αναρχία ασφαλώς του καπιταλισμού δεν τη βλέπουν διότι το σύστημα μας έχει δώσει κινητό – προέκταση του χεριού μας κι έχουμε γίνει μεγάλοι αμπελοφιλόσοφοι…

            Στα δικά μας όμως.

Δε θα ήταν πιο σοφό (γιατί όσο μεγαλώνουμε πρέπει να γινόμαστε και λίγο σοφότεροι) να παρουσιαζόμασταν αντί με φωνές και ένα πανό go home, με δύο σημαίες μία της Παλαιστίνης και μία του Ισραήλ δεμένες κόμπο μεταξύ τους, σαν αδερφωμένες?

Δε θα έπρεπε το τοπικό κίνημα να επικοινωνεί, να συνεννοείται και να εκτυπώναμε ένα μικρό κείμενο/φυλλάδιο στα αγγλικά, που να τους λέμε πως δε σας υποδεχόμαστε σαν εχθρούς, περιμέναμε να σας μιλήσουμε και να σας πούμε πίσω σπίτι σας που θα πάτε σκεφτείτε και τα δικά σας παιδιά. Βγείτε κι εσείς στους δρόμους ενάντια στην αδικία της κυβέρνησής σας, δυναμώστε το αντιπολεμικό κίνημα της περιοχής σας. Γίνετε κι εσείς το υποκείμενο των εξελίξεων στον τόπο σας. Και ζήστε αδερφωμένα με έναν λαό που είναι στην ίδια γειτονιά με εσάς από την εποχή του Χριστού.

            Τι θα είχαν να πουν τότε οι ντόπιοι εξυπνάκηδες των social και οι ήρωες με τις πυτζάμες που δεν έχουν ξεκουνηθεί ποτέ και με κάθε ευκαιρία θυμούνται την αναρχία?

            Τι θα είχαν να πουν και οι επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου? Θα περίμεναν κραυγές, γιουχαίσματα, φωνές και θα έβλεπαν έναν κόσμο να μοιράζεται μαζί τους αγωνίες, προβληματισμό, κατανόηση και ανθρωπιά. Μα πάνω από όλα αδελφοσύνη. Τι μήνυμα θα πήγαιναν τότε στο Ισραήλ?

            Αντί για μία τέτοια προσπάθεια είδαμε για άλλη μια φορά τίποτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά ανύπαρκτος, όπως και η Νέα Αριστερά, όπως και το ΜΕΡΑ25. Κάποια μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που πάντα προχωρούν με την προσφιλή τους τακτική – έντιμη μεν, ανεπαρκής δε – και κάποιοι φιλότιμοι ανένταχτοι με ευήκοα ώτα οι οποίοι πολλές φορές αγνοούν πως πρέπει να συντονιστούν και να αντιδράσουν.

            Η κοινωνία της Νέας Υόρκης, η φτωχολογιά της, η σοσιαλδημοκρατία της, η αριστερά της, οι μετανάστες της, συνεννοήθηκαν. Η αντίθεση ως προς εμάς. Έβαλαν τα πράγματα κάτω όπως φαίνεται. Δεν ξέρω αν πήραν χαρτί και μολύβι, ίσως και να μη χρειάζεται, έβαλαν όμως το χέρι στην καρδιά τους.

            Βρέθηκε ένας μετανάστης, έξω από Κονγκρέσα, δομές, συμβούλια, ινστιτούτα, κομματικά κονκλάβια και σημάδεψε στην καρδιά τους.

            Είμαστε φτωχοί, κατατρεγμένοι. Τι θέλουμε? Λιγότερη φορολογία, δωρεάν παιδικούς σταθμούς, δωρεάν εμβολιασμό, φτηνές μετακινήσεις, ασφάλεια και όχι πογκρόμ. Και απάντησε ο Μαμντάνι, είμαι εδώ πάμε μαζί.

            Αυτό που δεν κάνει έμπρακτα εδώ η αυτιστική αριστερά όλου του φάσματος. Αυτό που δεν τολμάμε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του.

Φοβόμαστε να κρατήσουμε μία σημαία, ένα πανό, μια προκήρυξη, σταματήσαμε να περπατάμε μες στον κόσμο και να τον αφουγκραζόμαστε, δε βγαίνουμε ανοιχτά μπροστά μη λερωθούμε.

Δε βγαίνουμε από τα γραφεία μας και η παραμικρή κριτική μας κάνει φοβικούς και εσωστρεφείς. Πιο εύκολο μας είναι πια να διασπαστούμε από το να μιλήσουμε τίμια και αυτοκριτικά.

Κάνουμε πολιτική με βάση τι είναι κάθε μέρα επίκαιρο στα social media, μας καθορίζει η προπαγάνδα και η τυχαιότητα.

            Τη θαρραλέα, την εύγλωττη, τη ριζοσπαστική, την ουσιαστική αριστερά που δε θα φοβάται ακόμα και να ματώσει το πρόσωπό της, εκείνη την αριστερά που θα μπαίνει μέσα στον κόσμο με κουράγιο και θα ανασαίνει το οξυγόνο του, θα μάχεται για το καθημερινό, απλό, καχεκτικό του αίτημα και στο τέλος της μέρας που θα τον αγκαλιάζει, πότε θα τη φτιάξουμε?

            Κύριοι του ΚΚΕ, του ΜΕΡΑ25, της νέας Αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πλεύσης, πως νιώθετε μέσα στα κονκλάβιά σας?

            Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που είμαι γραμματέας σας στην Κεφαλονιά και θα συνεχίσω να είμαι – δεν εγκαταλείπω, νιώθετε καλά που τα μέλη μας βυθίζονται μέσα στην απορία, την απογοήτευση και την αποστασιοποίηση?

            Τι πρέπει επιτέλους να πούμε στον κόσμο? Πόσο πιο μεγάλο πολιτικό ανάστημα είναι ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης που τα κατάφερε?

            Μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θέτω τον εαυτό μου – επειδή δεν πάει άλλο με την ανυπαρξία της αριστεράς – στην υπηρεσία του κοινού καλού και της κοινής προσπάθειας να βρούμε συντονισμό, νέα πεδία συνεννόησης και κοινών δράσεων.

            Καλώ φίλους και μέλη όλων των αριστερών δυνάμεων, αγνούς αγωνιστές, ανένταχτους φίλους πολίτες που έχουμε συναντηθεί στα κινήματα, τα μέλη βεβαίως του ΣΥΡΙΖΑ, να βρεθούμε μαζί. Να κάνουμε κοινές πολιτικές εκδηλώσεις με τη τίμια συμφωνία του σεβασμού στη διαφορετικότητα  του καθενός μας.

            Να παλέψουμε για τις ανάγκες των σχολείων μαζί, για το νοσοκομείο, την ανάγκη να δημιουργηθεί και δημοτικό ιατρείο, το στεγαστικό, τους χώρους στάθμευσης, τη διεκδίκηση προσλήψεων μαζικών σε παιδεία, υγεία , κοινωνικές δομές. Τόσα πράγματα μπροστά μας!

            Να παλέψουμε ενάντια στο “νίπτω τας χείρας μου” των δήμων, των περιφερειών, της κεντρικής εξουσίας, να τους φέρουμε μπροστά στις υποχρεώσεις τους.