Η απεργία πείνας του Πάνου Ρουτσι πατέρα του 22χρονου Ντένις θύματος στα τέμπη, δεν είναι δράση απελπισίας.
Είναι μια κραυγή που δυναμώνει ένα ξύπνημα συνείδησης.
Μια υπενθύμιση ότι ένας άνθρωπος με την θυσία του μπορεί να ανάψει τη φλόγα της αλλαγής.
“Δεν φεύγω από εδώ. Θα μείνω μέχρι τέλους “δηλώνει έξω απο την βουλή.
Και το εννοεί.
Δεν έχει τίποτα να χάσει πια και αυτό τον κάνει επικίνδυνο για μια εξουσία που βασίζεται στην αδιαφορία.
Η πολιτεία έχει δύο επιλογές να δεχτεί:
Να δεχτεί το αίτημα για εκταφή της σορού του παιδιού του,αποκαλυπτοντας την αλήθεια η’
Να ρισκάρει τον θάνατο ενός πατέρα εξω απο την βουλή.
Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι χαμένη.
Η ιστορία έχει δείξει πως οι απεργίες πείνας είναι και η πιο ισχυρή μορφή αντίστασης.
Ο Μπόμπι Σαντς, ο Γκάντι, η Μαρία Γκουερα στην Χιλή.
Κάθε φορά η ατομική θυσία έσπασε τον τοίχο του φόβου και κλονισε καθεστώτα.
Σήμερα στην Ελλάδα ένας χαροκαμενος πατέρας δείχνει ότι η δύναμη δεν ανήκει σε κόμματα και θεσμούς.
Ανήκει και σε εκείνους που τολμούν να σταθούν απέναντι στην αδικία με το σώμα τους.
Γιατί η ιστορία γράφεται συχνά όχι από τις αίθουσες εξουσίας αλλά από εκείνους που αρνούνται να σωπασουν.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ
ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΥΤΣΙ
Σημ:Ο Πάνος Ρουτσι είναι ένας από τους γονείς που ήταν να έρθει στην κεφαλονια στην συγκέντρωση το άλλο Σάββατο 27 του μήνα.
Το Δ.Σ του συλλόγου
ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΡΑΝΗ
